ساختمان هایی که در خاورمیانه ساخته می شوند به علت دمای بالای هوا و استفاده زیاد از شیشه در طراحی آنها نسبت به ساختمان های سایر کشورهای دنیا مصرف انرژی زیادتری دارند. علاوه بر این به خاطر کاهش سوخت های فسیلی تخریب و نابودی محیط زیست، تمامی سعی کشورهای این منطقه بر بهینه سازی و بهره وری انرژی بوده و بنابراین سعی می کنند ساخت ساختمان های سبز را افزایش دهند که می توان گفت در چند سال اخیر معماری سبز در کشورهای این منطقه توسعه و رشد زیادی داشته است و با استقبال زیادی مواجه شده است.
معماری سنتی کشور ایران که نمونه ای از سبک معماری سبز می باشد، متأسفانه در دهه های اخیر کم رنگ تر شده و جای خود را به برج های آسمان خراش داده است. می توان گفت این نوع معماری به خاطر روش های متنوع استفاده بهینه از انرژی و مصرف اکولوژیکی از آنها از جمله استفاده از حرکت هوا و نسیم برای خنک کنندگی ارزش های فراوانی داشته و حداکثر استفاده را از انرژی های پاک و بی زیان می کرده است. ایران قدیم از عناصر اربعه (خاک، باد، آب و آتش) در شهرسازی و معماری به صورت عالی استفاده می کرده است و ساختمان های قدیم با به کارگیری نوع مصالح و فنون رایج ساخت و ساز، ظرفیت زیادی در حفظ و ذخیره آری و متعادل سازی دما داشته اند. معماری قدیم ایرانی نه تنها پیش پا افتاده و بدون خلاقیت و علم نبوده بلکه از دانش و هوشمندی زیاد و دقت در امور جزئی معماری برخوردار بوده و علاوه بر برخورداری از یک فضای راحت و آرامشی داخلی، از زیبایی و استحکام نیز برخوردار بود و به محیط زیست هم آسیب نمی رساند.
معمارانی همچون نادر اردلان، کامران دیبا و استاد میر میران در سال های ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۷ سعی داشتند این نوع معماری را دوباره زنده کرده و رواج دهند. بنای ساختمان pabdana tea house نمونه ای از تک بناهای این دوران است که داخل یک باغ طراحی شده و ترکیبی از مدرنیته و پست مدرنیته می باشد.